Śmierć

Este

Mało sympatyczny temat na początek, no ale jak na poważnie to na poważnie.

Boicie się śmierci? Swojej? Bliskich?
Lepiej, żeby przyszła nagle? Czy długo oczekiwana?

cziks.

Boję się śmierci, ale kiedyś musi nadejść i będzie trzeba to jakoś znieść. Także na codzień staram się o tym nie myśleć. Moja, jak moja - ja jej nigdy nie poczuję, jednakże ciężko mi będzie odejść z tego świata. Z jednej strony wolałabym, aby przyszła nagle, bo przynajmniej nie będę czekać na to, kiedy i gdzie to sie stanie. Aczkolwiek wolałabym się jakoś na to psychicznie nastawić, pożegnać się ze wszystkimi etc. Choć to i tak nie będzie łatwe.

brzóska

Vienna

nie boję się śmierci. przynajmniej nie swojej, bo bliskich na pewno.
ale to nieuniknione i już.

Astre

Boję się śmierci. Nie wyobrażam sobie co będzie dalej, nagle po prostu mnie nie będzie - często się nad tym zastanawiam i to nie tylko ja, czasem rozmawiam o tym z kuzynem, siostrą. Ale im bardziej staramy się to pojąć, tym więcej jest pytań, a przecież od nadmiaru inteligencji można zgłupieć.
Kiedy ja umrę, nie mogę znieść myśli, wizji - moich bliskich, płaczących. Ja, w trumnie i właściwie... Co ja będę robić? Pójdę do jakiegoś tam nieba? Piekła? Nie rozumiem tego.
A kiedy umierać będą moi bliscy, co będzie kiedy zostanę sama? Zupełnie sama?

Foszek · Gość

Este

Ja też mam za sobą śmierć kogoś bliskiego, ojca. I dlatego śmierci moich bliskim boję się strasznie, wiem jak bardzo to boli i jakie to trudne. Z drugiej strony jednak, śmierć taty nauczyła mnie wielu ważnych rzeczy, np. optymistycznego (mimo wszystko) spojrzenia na wszystko co mnie otacza, spotyka.
Jeśli chodzi o moją śmierć to nie boję się jej aż tak bardzo. Chciałabym, żeby wcześniej moi bliscy wiedzieli, jak bardzo są dla mnie ważni. I tyle. Czy nadejdzie nagle, czy długo oczekiwana - to nie ma znaczenia. W końcu każdego kiedyś czeka.

Rockey

Niekonkretna

Każdy w jakiś sposób boi się śmierci, bo na ogół ludzie boję się tego, co nieznane.

Chciałabym umrzeć nagle, w poczuciu spełnienia. To wszystko.

Śmierci bliskich boję się bardzo, szczególnie mamy. Często, jak jej długo nie ma w domu i nie mogę się dodzwonić, przeżywam mały horror, który się z biegiem czasu rozrasta.

Amicalle

Nigdy nie myślałam o śmierci, nie bałam się, ani nic.
Odkąd zachorowałam - owszem, myślę, trochę się boję, że mimo mego całego wkładu, przegram i umrę. Ale ponieważ jestem bardzo bardzo pozytywną osobą sądzę, że będzie wszystko okej.

Maqoi

Nie boję się swojej śmierci, a tego, że musiałabym zostawić wszystkich ludzi i że ominęłoby mnie mnóstwo dóbr tego świata. Bo to, co jest 'dalej' bardziej mnie ciekawi, niż straszy.
Śmierci bliskich za to boję się bardzo.

mergia

jestem tak szaleńczo i całkowicie zakochana w świecie, w Ziemi, w życiu i rzeczywistości, że w sumie bardziej niż strach przed śmiercią odczuwam przeogromny żal.

z drugiej strony - przecież tam ma byc jeszcze piękniej...

no cóż.
co do samego strachu, zawsze warto się pokrzepic, mając w pamięci takie oto stwierdzenie Epikura: "dopóki jesteśmy, nie ma śmierci, a gdy ona przychodzi, nie ma nas".

/poza tym zastanawiam się, o ile bardziej bym się bała śmierci, gdybym była ateistką. niezależnie od tego jakiego człowiek jest wyznania - ma jakąś wizję życia po śmierci, bo większośc religii uznaje jego istnienie. co zrobic w momencie kiedy nie wierzy się nic?

to wydaje mi się dośc przerażające.

Amicalle

mergia

toire

no chyba jak większość z Was bardziej boję się śmierci swoich bliskich niż swojej. może boję się, że pewnego dnia zostanę zupenie sama? ;C nie wiem. czasem zastanawiam się co ze mną będzie kiedy umrę :/ pójdę do nieba? do piekła? a może wcielę się w co innego? ^^ chociaż w reinkarnację raczej nie wierzę.