Nowotwór.

Amicalle

widzę, że wraz z mym postem temat umarł, mhm.

Niekonkretna

Przeżyłam kilka podejrzeń/chorób. Obie babcie zmarły. Ja z mamą miałyśmy podejrzenie. Istny koszmar, patrzy się na życie tak, jakby już go nie było, jakby się ze wszystkim żegnało. Przynajmniej na początku, potem powinno się bardziej optymistycznie podchodzić do wszystkiego, ale u mnie niepewność krótko trwała, więc z tego nie wyszłam, była radość, gdy się okazało, że to nie to.

Amicalle

>patrzy się na życie tak, jakby już go nie było

szkoda, że tak dużo osób uważa nowotwór za wyrok śmierci.

mergia

Niekonkretna

Amicalle

to chyba jestem jakaś dziwna, bo moja pierwsza myśl była "ojezus, wypadną mi włosy" a kolejna, że muszę walczyć z tym świństwem. Tzn. ogólnie nie dopuszczałam/nie dopuszczam do siebie myśli, że mogłabym umrzeć, w ogóle na to nie wpadłam, no cóż - ja po prosu takiej opcji w żadnym wypadku nie biorę pod uwagę ;)

Niekonkretna

No to szczerze podziwiam. Nie słyszałam jeszcze o nikim, kto w obliczu raka choćby przez chwilę nie pomyślał o śmierci, jesteś pierwsza.

Amicalle

tzn owszem, myślę o śmierci, ale w ogóle nie biorę pod uwagę, że miałaby MNIE dotknąć, innych owszem, ale nie mnie :c

Maqoi

Ja bym myślała na odwrót: co z tego, że dużo ludzi z tego wychodzi, wielu się udaje, ale mi na pewno nie, bo ze wszystkim tak mam. :p Również Cię podziwiam, naprawdę.

Z mojej rodziny z tego co pamiętam na raka umarł jedynie dziadek. Smutek, wiadomo, ale nie byliśmy ze sobą blisko, właściwie prawie go nie znałam, więc i nie przeżyłam tego specjalnie. Więcej kontaktu z tym świństwem nie miałam na szczęście.

Shy

Amicalle